Kijkje in de keuken #2: de laatste loodjes en… beschuit met muisjes!
Ik kan er niet om heen dat dit een babyspam blog wordt… Februari 2022 betekende voor mij namelijk: beschuit met muisjes! Want na negen maanden in mijn buik gezeten te hebben werd onze kleine Faas geboren! Het leven van Jeroen en mij stond dus even op zijn kop. In positieve zin! Dus verwacht in deze ‘Kijkje in de keuken’ van februari weinig eten en duurzaam leven, maar wel heel veel baby nieuws!
De laatste loodjes…
Ik heb alles zo gepland en georganiseerd dat ik vlak voor mijn uitgerekende datum, begin februari, klaar ben met alles. Er staan allemaal nieuwe video’s en recepten ingepland én de laatste dingetjes voor de babykamer zijn klaar. Het enige projectje dat toch meer werk is dan ik dacht, is een DIY macramé regenboog hanger voor boven de commode. Maar zelfs deze weet ik op het nippertje af te krijgen. Jeroen en ik hebben écht alles gedaan wat we nog wilden doen voordat de baby komt. Maar, we hebben ook allebei een voorgevoel dat de baby niet rond de uitgerekende datum zal komen. En… ja hoor: mijn uitgerekende datum komt en er gebeurt helemaal niets. Net als de dagen erna.
Mijn hele zwangerschap heb ik eigenlijk nergens last van gehad. Zwanger zijn vond ik dan ook vooral heel erg leuk. Maar als ik de 41 weken passeer en er gebeurt nog steeds niets, begin ik er wel een klein beetje klaar mee te zijn. De laatste dagen kan ik namelijk echt amper vooruit komen. Mijn buik begint nu écht in de weg te zitten. Wandelen met de hond gaat bijna niet meer, in en uit bed komen is een hele opgave en ik moet voor mijn gevoel om het kwartier plassen. Bovendien ben ik gewoon echt heel nieuwsgierig naar het kleine ventje in mijn buik. Als de verloskundige dan ook nog eens begint over het inleiden van mijn bevalling bij 42 weken, begin ik hem wel een beetje te knijpen. Ik wil namelijk heel graag dat mijn bevalling gewoon natuurlijk op gang komt en ik wil dus écht niet dat hij kunstmatig op gang gebracht wordt. Komt op kleintje, je mag nu toch écht wel komen!
Ik probeer allerlei huis, tuin en keuken trucjes uit om de bevalling op natuurlijk manier op te wekken. Zo vertelde ik vorige keer al dat ik elke dag dadels eet. Bewegen schijnt bijvoorbeeld ook te helpen. Hoewel het voor mij meer waggelen is dan wandelen, proberen Jeroen en ik daarom nog een paar keer over het strand te wandelen met de hond. Al komen we tijdens de laatste wandelingen niet echt het strand op, maar stranden we met een decaf koffie op het terras van een strandtent 🙈 Ook eet ik elke ochtend het hart van een ananas. Hier zit blijkbaar een stofje in dat ook zou kunnen helpen om weeën op te wekken. Hoewel het minder vies is dan ik dacht, vind ik ananashart geen aanrader! En of het nu echt helpt…
10 februari: beschuit met muisjes!
Nietsvermoedend wandelen Jeroen en ik ‘s ochtends nog lekker met Donnie over het strand. Ook ruim ik het huis nog even voor de zoveelste keer op en verstuur ik toch nog maar een nieuwsbrief. Voor mijn gevoel is het namelijk gewoon weer een dag dat er niets gebeurt. Jeroen en ik willen net naar bed gaan, wanneer ik ineens iets voel knappen: mijn vliezen zijn gebroken! Ik merk dat ik een beetje zenuwachtig ben, maar vooral erg blij. Eindelijk gaat het beginnen. Optimistisch sturen we onze ouders een berichtje dat de bevalling is begonnen, maar dat we hopen dat we nog even kunnen slapen.
Ha, wat dachten we?! Ik heb overal gelezen dat de weeën bij een eerste bevalling meestal heel langzaam op gang komen. Maar bij mij gaat het heel snel. Al binnen een uur nadat mijn vliezen zijn gebroken komen de weeën snel na elkaar en bellen we toch maar de verloskundige. Wanneer ze bij ons thuis is mogen we direct met gierende banden naar het ziekenhuis. De bevalling is al ver gevorderd!
Het is inmiddels midden in de nacht. Jeroen brengt Donnie snel naar de buren. Die zijn zo lief om op haar te passen. Ik had gehoopt dat we ze niet ‘s nachts zouden hoeven wakker maken… Wanneer alle spullen in de auto zitten (hebben we alles??) gaan we vol gas naar het ziekenhuis. Ik denk dat we nog nooit zo snel die kant op zijn gereden! Hoewel het mij eigenlijk op dat moment niet snel genoeg kan gaan. Door de weeën weet ik mij namelijk écht geen houding te geven in de auto. En elke drempel voelt 10 x zo hard als normaal.
In het ziekenhuis racen we met de rolstoel naar onze kamer. Een paar uur later op donderdag 10 februari wordt ‘s ochtends vroeg Faas geboren! Of het aan de ananasharten, dadels en wandelingen heeft gelegen dat de bevalling begon zullen we denk ik nooit weten 😉
Diezelfde dag zijn we weer thuis, maar nu met z’n drieën!
Jeroen en ik zijn heel moe, maar erg gelukkig. We halen snel Donnie op om te genieten van de kraamtijd samen in onze baby-bubbel! We zijn die week lekker binnen aan het cocoonen en de dagen vliegen voorbij. Er komt visite langs en we wennen langzaam aan ons nieuwe ritme.
Voorzichtig weer naar buiten
Na ruim een week binnen geweest te zijn ga ik voor het eerst met Faas naar buiten. Onze kraamverzorgster helpt mij de draagdoek om te doen. Met Faas veilig opgekruld tegen mij aan, ga ik samen met Jeroen en Donnie even op pad. Even een koffietje drinken in het dorp. Het voelt nog een beetje onwerkelijk om weer in de buitenwereld te komen. Toch is het ook wel heel lekker en ik ben zo trots als een pauw!
Al loop ik die eerste keer maar een paar honderd meter buiten, het smaakt wel naar meer. Alleen gooit het stormachtige weer veroorzaakt door stormen Corrie, Eunice en Franklin roet in het eten. Het is daardoor niet echt lekker weer om Faas mee naar buiten nemen, dus ik moet even een paar dagen geduld hebben. Maar als het dan eindelijk weer mooi weer is én de ijssalon in ons dorp open gaan we er op uit met z’ viertjes om een ijsje te eten! 😃
De draagdoek bevalt super goed. Eigenlijk willen we dan ook geen kinderwagen, maar alleen een draagdoek of draagzak gebruiken. Vanwege het gebrek aan ruimte in ons kleine appartement, maar ook omdat het ons veel fijner lijkt om Faas dicht bij ons te kunnen dragen. Maar we lopen toch een paar keer tegen een situatie aan waarin een kinderwagen toch wel handig is. Al is het alleen maar om de Maxicosi even op te zetten. Aangezien ik zoveel mogelijk tweedehands spullen wil kopen tikken we daarom via Marktplaats toch een tweedehands kinderwagen op de kop. Het is een goede koop, want hij blijkt amper gebruikt te zijn. Én ik kan niet stoppen met glimlachen als ik met Faas in de kinderwagen door het dorp loop.
Inmiddels begint het ook steeds meer te kriebelen om ook weer de keuken in te duiken en nieuwe recepten te maken. Alleen de tijd ontbreekt nog even. Het lukt al een keer om weer zelf vegan croissantjes te maken, maar er zitten ook nog een hoop nieuwe recept ideeën in mijn hoofd. Wanneer ik even tijd vrij heb probeer ik dan ook weer de keuken in te duiken. Houd daarom de komende tijd mijn website en YouTube in de gaten! Er kunnen zomaar weer eens een hoop nieuwe recepten voorbij komen 😉 En als je benieuwd bent hoe het nu gaat? Via Instagram geef ik af en toe een inkijkje in ons leven met z’n drietjes.
Wil je meer lezen? Kijk dan op mijn persoonlijke pagina.
